تا همین ۵۰ سال پیش، در ورزش حرفه ای خبری از زنان نبود. ورزش و مخصوصا ورزشهای سنگین مانند دو و میدانی، کاری کاملا مردانه محسوب می شد. در مسابقه ای مثل دوی ماراتن، ورزشکاران ۴۲ کیلومتر می دوند و حتی خیلی از ورزشکاران مرد هم نمی توانند مسابقه را به پایان برسانند، بنابراین باور عمومی این بود که زنها توانایی دویدن ماراتن را ندارند.
اما در آوریل سال ۱۹۶۷ اتفاقی در مسابقه ماراتن بوستون افتاد که این باور را به چالش کشید
و فضای ورزش حرفه ای را برای همیشه تغییر داد.
دختری ۲۰ ساله به نام کاترین سویتزر برخلاف عرف جامعه، در مسابقه ماراتن بوستن شرکت کرد. او با نام ک. وی. سویتزر نامنویسی کرد، بنابراین جنسیت او پنهان ماند. خیلی از دونده ها و مردمی که مسابقه را تماشا می کردند نمی دانستند که او زن است.
یکی از مسولین مسابقه به نام جاک سمپل، وقتی متوجه کاترین شد، با عصبانیت به او حمله کرد و فریاد زد: از زمین مسابقه من گم شو بیرون و این شماره را بده به من!
اما نامزد سویتزر، تام میلر، که همراه با وی میدوید با تنه زدن به او مانع از این کار شد. عکسی که از درگیری گرفته شد، در صدر اخبار روزنامهها و تلویزیون قرار گرفت.
کاترین به یاد دارد که در مسیر مسابقه، عده ای از روزنامه نگاران برای آنکه او را از ادامه مسیر مایوس کنند، فریاد می زدند: یک زن واقعی هیچ وقت نمی دود!
کاترین می گوید که با خودش زمزمه کرده که باید این مسابقه را تمام کنم، چرا که اگر نکنم دیگر هیچکس زنها را باور نمیکند و به آنها اجازه نمی دهد در ماراتن بدوند. هر جور شده من این مسابقه را تمام میکنم، حتی اگر لازم باشد رو دستها و زانوهایم ادامه می دهم!
کاترین با قدرت ادامه داد و بالاخره از خط پایان گذشت، اما مسئولان مسابقه وی را رد صلاحیت کردند.
این تلاش کاترین که موجب توجه افکار عمومی به ورزش زنان شده بود، موجب هموار شدن راه برای شرکت زنان در ماراتن گردید و ۵ سال بعد، در سال ۱۹۷۲ میلادی، به زنان اجازه داده شد که به شکل رسمی، در ماراتن بوستون شرکت کنند.
کاترین سویتزر ۷ سال بعد با زمان ۳ ساعت و ۷ دقیقه و ۲۹ ثانیه برندهٔ ماراتن نیویورک شد. او تاکنون در ۳۹ ماراتن شرکت داشته است.
خبرنگار: حالا میخوای با این کارت چی رو ثابت کنی؟
کاترین سویتزر: من چیزی رو نمیخوام اثبات کنم.
من فقط میخوام بدوم.
#علی_نصرتی