این مقاله به مناسبت روز جهانی زن در سایت montagna.tv منتشر شده که با مرور تاریخ کوه نوردی زنان جهان به صورت خلاصه و دستچین شده، کوه نوردی را یکی از مهمترین عوامل رهایی زنان عنوان نموده:

هنریت دانژویل در ۳ سپتامبر ۱۸۳۸ یعنی ۱۸۰ سال پیش مونبلان را صعود کرد. او این کار را با دامن و به کمک یک چوب بلند انجام داد، موقع فرود مورد تمسخر راهنمایان شامونی قرار گرفت که برگشتن او را تماشا می کردند، او شایستگی صعود به این قله را داشت اما حالا مونبلان باید بی ارزش شده باشد که یک زن آن را صعود کرده، او دهه ها در انتظار بود تا این صعود به رسمیت شناخته شود.

هنریت، سمت راست

آلساندرا بوآریلی قله مونویسو را در ۱۶ آگوست سال ۱۸۶۴ به همراه دختری ۱۴ ساله به نام سیسیلیا فیلیا صعود کرد، روزنامه های آن زمان با تحقیر اینطور نوشتند: ” حالا دیگر زنان بیکاره هم به ارتفاعات دست پیدا کرده اند که تا همین سال گذشته همه بر این باور بودند دست نیافتنی است، گردشگران بعدی چه کسانی هستند؟ چه کسی این بازی را از دست خواهد داد؟” در آن زمان که دنیا تحت سلطه کامل مردان بود، زنان را فقط زن، دختر و مادر کوه نوردان محسوب می کردند اما آنها می خواستند که شخصیت های اصلی محسوب شوند، برای این کار جنگی سخت با تعصبات کور، سوء تفاهمها و برتری طلبی مردان در پیش رو داشتند.

هنریت در حال عبور از شکاف یخی

اولین گام در ایجاد فضای لازم برای کوه نوردی زنان را مطمئنا ماری پارادایس برداشته، یک پیشخدمت در شامونی که بدون هرگونه تجربه کوه نوردی و بدون عادت به ارتفاع موفق شد در سن ۳۰ سالگی مونبلان را صعود کند، وی این صعود را در ۱۴ جولای ۱۸۰۸ انجام داد حرکتی نمادین که او را معروف به ماری مونبلان کرد، او در باره این تلاش گفته بود که راه را برای نیمی دیگر از جمعیت جهان باز کردم.

کوه نوردی زنان مدت زیادی است که نفش مهمی در رهایی آنها دارد، در واقع صعود به معنای ” موفقیت ” است و نشان می دهد که به لحاظ فیزیکی فرد توانایی انجام این کار را داشته و از همه مهمتر صعود زنان به معنی در هم شکستن شکل نمادین از مرد قوی است، قطعا فردی که صاحب چنین قدرتی است توانایی رویاروی با سختی ها و ناملایمات طبیعت را دارد . قبل از آن،الگوها، کلیشه ها و تعصبات همگی بر ضد زنان و کوه نوردی آنها بود، اعتقادات آن زمان بر این مبنا بود که زنان هرگز نمی توانند به ارتفاعات دست یابند و عامل آن را دلایل بدیهی فیزیکی و روحی محسوب می کردند. در قرن هجدهم حتی برخی از پزشکان بر این باور بودند که اگر یک زن بخواهد به قله ای صعود کند عواقب آن بسیار خطرناک خواهد بود و حتی می تواند موجب نازایی آنها شود.

تاریخ کوه نوردانی با آپوسترف (منظور مالکیت است)

این لقب را ادی دی لوکا به کوه نوردان زن داده بود، چهره های برجسته و توانا و دستاوردهای فوق العاده ای که با مردان برابری می کند هرگونه تفاوت ساختگی را مردود ساخت، در محدوده زمانی از ماری مونبلان تا الیزابت روول، موارد متعددی به آزمایش در آمد که ثابت کند جنس ضعیف نامیدن زنان، اشتباه است.

لوسی واکر در سال ۱۸۷۱ ماترهورن را از جبهه اورنیل صعود کرد که در میان ۹۸ صعودی که انجام داده بود بهترین محسوب می شد.

لوسی واکر

خواهران معروف هوراس کسانی بودند که موفق به اولین صعود از گراند ژوراس در سال ۱۸۶۸ شدند، لوسی نخستین نمونه واقعی یک زن کوه نورد با صعودهای متعدد بود و در ادامه آنی اسمیت پک، بانوی طرفدار حق رای زنان، نویسنده و همچنین کوه نورد که موفق شد در سال ۱۸۹۷ پیکو د اوریزابا در مکزیک و پوپوکاته پتی را در سال ۱۹۰۸ در هاسکارا کشور پرو به ارتفاع ۶۷۶۸ متر صعود کند.

آنی اسمیت

در سال ۱۹۷۵ جونگو تابئی برگ زرینی از تاریخ کوه نوردی زنان را به رشته تحریر در آورد و اولین زنی شناخته شد که اورست را صعود می کرد. سه سال قبل از صعود تاریخی مسنر و هابلر.

جونگو تابئی

وندا روتکیویچ شایستگی ورود به جایگاهی را داشت که تنها چند کوه نورد زن و مرد به آن دست یافته بودند، در واقع این لهستانی سبک و سطحی بسیار بالا در کوه نوردی داشت و اولین زن جهان بود که K2 را بدون اکسیژن در سال ۱۹۸۶ صعود کرد اما کوههایی که بسیار به او عطا کرده بودند همه چیز را یکجا پس گرفتند، او در کانچن جونگا هنگام تلاش برای تکمیل پروژه صعود از قله های بالای هشت هزارمتر جان باخت.

وندا روتکیویچ

در سالهای اخیر نیز پیشرفت های قابل توجهی توسط چهره هایی چون آلیسون جین هارگریوز به نمایش در آمده این کوه نورد بریتانیایی در بارداری اول خود بود که جبهه شمالی آیگر را صعود کرد. فرزندی که بعدها کوه نورد معروفی به نام تام بالارد شد. او در این حرکت می خواست به مالکیت و تسلط کامل بر اندام خود حتی در ماه ششم بارداری تاکید ورزد، آلیسون به آنهایی که به او انتقاد داشتند اینطور پاسخ داد که من باردار هستم، اما مریض نیستم. آلیسون در جوانی در سن ۳۳ سالگی در سال ۱۹۹۵ هنگام فرود از K2 که با موفقیت آن را صعود کرده بود، کشته شد.

آلیسون هارگریوز

در حال حاضر قدرت و عزم زنان در وجود کسانی همچون گرلیند کالتنبونر تجلی می کند که در آگوست سال ۲۰۱۱ با صعود به قله K2 نخستین بانویی شناخته شد که تمامی ۱۴ قله بالای هشت هزارمتر جهان را بدون اکسیژن صعود کرد.

گرلیند کالتنبونر

و الیزابت روول که استقامت وی به تمامی تردیدها در باره ضعف زنان پایان می دهد، او در فصل زمستان یک غول هشت هزارمتری را صعود کرد و کاری را که تامارا لانجر در یکصدمتری آن متوقف شده بود به پایان رساند، سبک سبکبار و دشواری غیر قابل توصیف که حتی یک قرن پیش هم تصور نمی شد که یک زن ۵۰ کیلویی قادر به چنین کاری عظیم باشد.

الیزابت روول

انعطاف سیلویا ویدال را نیز فراموش نخواهیم کرد کوه نورد سبک وزن اسپانیایی که موفق شد دیواره غربی آرگتج پیک در آلاسکا را در عرض ۱۷ روز صعود کند، او این صعود را به صورت انفرادی و با حمل ۱۵۰ کیلوگرم لوازم به پای کوه و عبور از مکان هایی که پر از خرس بود و سرپناهی وجود نداشت، انجام داد.

سیلویا ویدال

زنان پیشگامی که فقط به تعدادی اندک از آنها اشاره شد اما نام یکایک آنها در تاریخ کوه نوردی به ثبت رسیده است و نشان می دهد چگونه در طول سالها به طور فزاینده ای با حضور فعال خود کلیشه های از پیش ساخته شده را در هم شکستند و خون تازه ای به جهان تزریق کردند که به طور طبیعی متعلق به همگان است.

منبع: وبلاگ کوه نوردی و صعود های ورزشی گل کوه