خشکیده شدن دریاچه ها و رودخانه های متعدد، انباشت زباله های شهری، صنعنتی و اتمی، جنگ در خاورمیانه –جنگ کودکان در آفریقا و آمریکای لاتین- کار کودکان در تمام دنیا، نبردهای خونین، قاچاق مواد مخدر،مهاجرت، قاچاق جنسی انسانها، پایین رفتن سطح آبهای زیر زمینی، نبردهای ، قومییتی ومذهبی، افزایش نابودی جنگلها، آب شدن یخها و گرم شدن زمین، رشد تروریسم و گروههای عقب مانده مذهبی.
همه و همه مارا یاد آن داستانی میاندازد که دنیای زندگی ما همچنان مانند کلبه ای چوبی است در کوران سرد و برف و یخبندان، بی هیچ امکاناتی و ما برای گرم کردن خود، هر دم قطعه ای از چوب کلبه را می سوزانیم و سرما بیشتر می شود. آنچنان می سوزانیم که این کلبه بر سرمان آوار می شود… ما انسان ها حکایت آن کلبه را همچنان در تکراریم.

حال سوال این است چرا؟ با توجه به علم وافر بشر به این موضوعات و با توجه به اینکه تنها در سال ۱۹۷۲ بیش از ۳۰۰ کتاب در باب محیط زیست در ایالات متحده منتشر شده و همچمنان نیز به علم بشر افزوده می شود و با توجه به اهمیت جهانی کردن محیط زیست که دیگر کسی آن را منطقه ای نمی پندارد چرا و چرا… اینچنین دست به نابودی زمین می زنیم؛ آن هم تنها زمینی که یکی در دنیا برا زیست انسان وجود دارد.
چگونه است که دیوان عالی آمریکا طرح کاهش گازهای گلخانه ای که از مصوبات کنفرانس پاریس بوده همچون پروتکل کیوتو ژاپن وتو می کند که مبادا به گوشه قبای صاحبان شرکت چند ملیتی آلاینده کره زمین بربخورد.

حال برمی گردیم به پاراگراف اول و آن غم نامه ای که بر انسان های امروز می گذرد و آن هم اینکه تا زمانی که ۱۰ شرکت و کمپانی بزرگ پشت همه جنگ ها هستند …تا زمانی که ۱۰% جمعیت جهان دسترنج ۹۰% کل جهان را می بلعند… تا زمانی که تمام جنگ ها برا فروش بیش از حد اسلحه به وقوع می پیوندد… تا زمانی که منابع طبیعی اعم از جنگلها، رودخانه ها، معادن ، آبهای زیرزمینی، نفت و گاز برای منافع کمپانی های بزرگ رو به نابودی هستند…تا زمانی که اختلافات قومیتی برای منافع آن ۱۰% مردم به وجود می آید… تا زمانی که ……. این دنیا، این زمین، این انسانها همچنان ناظر بر نابودی زمین، دنیا، انسان ها و انسانیت می باشند.

باشد که نظام به اصطلاح نظم کنونی به نفع زمین، دنیا و مردم دنیا در هم ریزد و زمین برای همه انسان ها پاک شود و همچنان پاک باقی بماند.

بهار ۹۵