آموخته ایم هر آنچه آمدنی ست، ناگزیر روزی خواهد رفت و نیستی، آن سوی دیگر هستی است. اما آنچه قلب و جانمان را می فشارد، تلخی و نابهنگامی رفتنت بود. از تو بسیار آموختیم که یادگار گران بهای همنیشینی سالهای طولانی است. چهره ی صمیمی و مهربانت از یادمان نخواهد رفت. داستان سختکوشی و جدیت مثال زدنی ات در همنوردی هایمان از ذهنمان زدوده نخواهد شد. بی خنده هایت اما، تصور گذر از کوهستان ها، چه سخت است. باور بی تو رفتن، بی تو خواندن وبی تو خندیدن دشوار است. رفیق روزهای سخت، با تو عهد می بندیم یاد عزیزت را همواره زنده نگه داریم.
مازیار مهرپور